Sprzedaż wirtualnych przedmiotów za pośrednictwem portali nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT i powinna zostać zaklasyfikowana jako usługa elektroniczna, o której mowa w art. 2 pkt 26 ustawy o VAT. W tej sytuacji to portale, a nie przedsiębiorca sprzedający przedmioty, powinny być traktowane jako podatnicy VAT w transakcji sprzedaży z kupującymi.
Firmy sprzedające produkty cyfrowe, tj. wirtualne przedmioty funkcjonujące w grach komputerowych (tzw. skiny, broń), zastanawiają się, czy świadczą tzw. usługi elektroniczne. Przyjrzymy się spółce, która nabywa wirtualne przedmioty od podmiotów trzecich, a następnie je odsprzedaje w stanie nieprzetworzonym. Sprzedaż odbywa się w pełni zdalnie za pomocą Internetu, jest to proces w pełni zautomatyzowany, zaś udział człowieka jest w nim niewielki. Jednocześnie sprzedaż wirtualnych przedmiotów nie należy do żadnej z kategorii usług wymienionych w art. 7 ust. 3 rozporządzenia 282/2011.
W celu sprzedaży spółka nawiązuje współpracę z podmiotami, których działalność gospodarcza polega na prowadzeniu platform internetowych przeznaczonych do obrotu wirtualnymi przedmiotami, prowadzonymi przez podmioty gospodarcze, które mają swoją siedzibę na terenie UE. Są to zarówno podatnicy podatku od wartości dodanej jak i podmioty niezrejestrowane do celów VAT. Co istotne, portale nie posiadają stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Na portalach użytkownicy mogą wystawiać własne wirtualne przedmioty na sprzedaż bądź kupować je od innych użytkowników. W tym wypadku kupującymi mogą być zarówno podatnicy, jak i nie podatnicy VAT. Dodatkowo mogą być to zarówno osoby pochodzące z Polski, innych krajów Unii Europejskiej, bądź krajów spoza UE.
Co mówią przepisy unijne
W myśl art. 2 pkt 26 ustawy o VAT przez usługi elektroniczne rozumie się usługi świadczone drogą elektroniczną, o których mowa w art. 7 rozporządzenia 282/2011. Na podstawie art. 7 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, do „usług świadczonych drogą elektroniczną”, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie – ze względu na ich charakter – jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.
W myśl art. 7 ust. 2 rozporządzenia 282/2011, ustęp 1 obejmuje w szczególności:
a) ogólnie dostawy produktów w formie cyfrowej, łącznie z oprogramowaniem, jego modyfikacjami lub nowszymi wersjami;
b) usługi umożliwiające lub wspomagające obecność przedsiębiorstw lub osób w sieci elektronicznej, takich jak witryna lub strona internetowa;
c) usługi generowane automatycznie przez komputer i przesyłane poprzez internet lub sieć elektroniczną w odpowiedzi na określone dane wprowadzone przez usługobiorcę;
d) odpłatne przekazywanie prawa do wystawiania na aukcji towarów lub usług za pośrednictwem witryny internetowej działającej jako rynek online, na którym potencjalni kupujący przedstawiają swoje oferty przy wykorzystaniu automatycznych procedur oraz na którym strony są informowane o dokonaniu sprzedaży za pomocą poczty elektronicznej generowanej automatycznie przez komputer;
e) pakiety usług internetowych oferujące dostęp do informacji, w których element telekomunikacyjny ma charakter pomocniczy i drugorzędny (to znaczy pakiety wykraczające poza oferowanie samego dostępu do Internetu i obejmujące inne elementy, takie jak strony, które umożliwiają dostęp do aktualnych wiadomości, informacji meteorologicznych lub turystycznych, gier, umożliwiają hosting witryn internetowych, dostęp do grup dyskusyjnych; itp.);
f) usługi wyszczególnione w załączniku I.
Dostawy produktów w formie cyfrowej to usługi elektroniczne
Usługi polegające na sprzedaży przez spółkę wirtualnych przedmiotów należy uznać za usługi elektroniczne, o których mowa w art. 2 pkt 26 ustawy w zw. z art. 7 rozporządzenia 282/2011, gdyż sprzedaż:
odbywa się w pełni z pomocą Internetu i proces ten bez udziału sieci elektronicznej byłby niemożliwy,
jest zasadniczo zautomatyzowana,
wymaga minimalnego udziału człowieka,
nie jest objęta wyłączeniami zawartymi w art. 7 ust. 3 rozporządzenia 282/2011.
W art. 7 ust. 3 rozporządzenia wymieniono m. in.: usługi nadawcze; usługi telekomunikacyjne; towary, w przypadku których zamawianie i obsługa zamówienia odbywają się elektronicznie; płyt CD-ROM, dyskietek i podobnych nośników fizycznych; gry na płytach CD-ROM; usługi świadczone przez specjalistów, takich jak prawnicy i doradcy finansowi, którzy udzielają swym klientom porad za pomocą poczty elektronicznej; usługi edukacyjnych, w ramach których treść kursu przekazywana jest przez nauczyciela za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej (tzn. przez zdalne połączenie); usługi fizyczne offline naprawy sprzętu komputerowego; hurtownie danych offline; usługi reklamowe, w szczególności w gazetach, na plakatach i w telewizji.
Podsumowując, dostawa wirtualnych przedmiotów spełnia definicję usług świadczonych drogą elektroniczną, gdyż jest w pełni zautomatyzowana i wymaga minimalnego udziału człowieka, jak również jej wykonanie bez wykorzystania technologii informatycznej byłoby niemożliwe. Ponadto, dostawa produktów w formie cyfrowej została w rozporządzeniu wprost wskazana jako przykład usługi elektronicznej.
W analizowanej sprawie przedsiębiorca świadczy usługę elektroniczną na rzecz portali, które następnie, jako podmioty uczestniczące w sprzedaży tych usług, dokonują ich odsprzedaży na rzecz kupujących. Tym samym to na portalach spoczywać będzie obowiązek ustalenia miejsca opodatkowania transakcji z kupującymi i ewentualnego odprowadzenia VAT z tytułu sprzedaży dokonywanej na rzecz kupujących.
Zaprezentowane stanowisko podzielają organy podatkowe (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 sierpnia 2024 r., 0114-KDIP1-2.4012.285.2024.1.JO).
Marcin Szymankiewicz, doradca podatkowy dla prawo.pl
Comments